Great Ecclestone

Het was al weer twee jaar geleden dat een deel van ons team destijds naar Engeland was afgereisd. Afgelopen vrijdag vertrokken we voor de tweede keer naar Great Eccleston. Dit is als het ware de thuisbasis voor het Desperate Dan team.

We vertrokken rond drie uur vanaf het Kampereiland richting Europoort. Hier moesten we uiterlijk half acht zijn om op tijd in te checken voor de boot naar Hull. Onderweg kregen we van onze nestor Frans een heerlijk aardbeiengebakje aangeboden, dit vanwege zijn trouwdag op deze dag. We waren met zeven teamleden, bijna compleet. Alleen Geert kon helaas niet mee.
Onderweg hebben we nog en lekker bakje koffie gedronken. Het inchecken van de bus viel nog niet mee. Voorgaande keer konden we via de normale vrachtwagen ingang naar binnen, dus we melden ons ook nu weer bij dezelfde ingang. Hier stuurde men ons naar de terminal, waar de bussen moet inchecken, omdat onze truck nogal op een bus lijkt. Hier aangekomen troffen we het Popeye team aan. Ook zij, waren op zoek naar de juiste ingang of bediende. Uiteindelijk moesten wij, via de normale auto ingang naar binnen en na de paspoort controle reden we dan ook aan boord.
Nadat we onze hutten hadden ingericht, zijn we de boot gaan verkennen, hebben we onze euros omgewisseld voor ponden en trokken we met zijn allen naar het restaurant. Hier troffen we ook Kees van Wijngaarden, beter bekend als weeg-kees, gezamenlijk hebben we genoten van een heerlijke wandelend buffet. Na een gezellige avond, trokken we dan naar onze hutten. Het was redelijk rustig op zee, dus we lagen niet te schudden in onze bedden, of het moet zijn geweest van de her en der opstijgende bio-gassen..

Na een rustige nacht, werden we om 6.00 uur gewekt, door een vriendelijk stem door de intercom, die ons vertelde dat het breakfast gereed stond om te worden aangevallen en dat we over een uurtje of twee zouden aanmeren.
We genoten van een Engels ontbijt, met alles erop en eraan en legden zo een goede bodem, waar we naderhand bijna de hele dag op konden teren.
Vanaf Hull naar Great Eccleston, is het een rit van een uur of 3.5 en onderweg zijn we dan ook nog even gestopt voor een kopje koffie. We hadden redelijk wat bekijks op de snelweg en parkeerplaats en er waren mensen die vroegen wat we deden en waar we naar toe gingen.
Aangekomen op het wedstrijd terrein, stond team Popeye, net op de plek en werden we door de organisatie hartelijk verwelkomd. Het waaide hard en aan de lucht waren wat donkere wolken te zien, we besloten de trekker nog even binnen te laten staan en ondertussen verkenden we het terrein en maakten we her en der een praatje met de andere deelnemers. Ondertussen kwamen ook de Euro-cup superstockers het terrein opgereden.
Ondertussen keken we ook even naar de baan. Hier was nog niet veel mee gebeurt, maar we wisten van de vorige editie dat het hiermee wel goed zou komen. Enkele andere deelnemers, hadden het idee dat men nu toch maar eens moest beginnen met het prepareren, maar de organisatie weet precies hoe men met deze baan moet omgaan.
In een tijdsbestek van anderhalf uur, werd er een superbaan neergelegd. Een baan vol grip, die door twee scrapers en 1 bandenwals in een mum van tijd weer geprepareerd werd voor de volgende run.

Toen de baan en iedereen gereed was, werd er door de speaker een openingswoord gedaan. Ondertussen, stonden Brian Armistad en John Eccles als leden van de organisatie, samen met het Popeye team aan het eind van de baan. De overige deelnemers kwamen over de baan aangelopen. De organisatie had ter herdenking aan Jan van Alphen een gedenkplaat laten maken en deze werd door John samen met Harry onthuld. Een mooi en plechtig moment, vol emotie, maar ook iets om in de toekomst bij stil te blijven staan.

De wedstrijd werd begonnen en gedurende de 950 kg vrije klasse, begaf de sleepwagen het net na de kwalificatie. Besloten werd om de finale van deze klasse de volgende dag te verrijden.

Daarna stond de eurocup Superstock op het programma. Hier zou het spannend worden, want er waren nog drie kanshebbers voor de 1e plaats, dit waren Well Done Deere met 65 punten, Incredible Deere met 64 punten en Zapo met 60 punten. Als een van deze drie zou winnen dan was men zeker van de titel in deze Eurocup klasse. Het was een spannende strijd en na de kwalificatie waren er van de 13 deelnemers 11 door naar de finale. De wedstrijd werd uiteindelijk gewonnen door Dn Aerdvruter met een prachtige run, 2e werd Terminator, 3e Red Fever. Rowan Zeinstra werd vierde en dit was genoeg voor de titel. Zapo werd vijfde en klom hiermee van de derde naar de tweede plaats in het klassement, omdat Edwin Derksen, als zevende eindigde.

Daarna was het tijd voor de 3.5 ton. Hierin stond een aan elkaar gewaagd deelnemers veld aan de start. Geen Hemis in Great Eccleston, wel V8 chevies en V12 Allisons en Griffons.
Als eerste stond Kevan Whittingham met Snoopy aan de start. Deze trekker ziet er strak uit en is net als onze trekker uitgerust met 2 Griffons. Er zit wel wat verschil in de opbouw van de motoren en het inlaatsysteem. We waren erg benieuwd hoe we ten opzichte van elkaar zouden presteren. De trekker pakte goed op en liet met een vlammenspel boven de uitlaten een mooie full-pull zien. Op het scorebord liet men tijdens de kwalificatie naast het woord full-pull ook zien welke afstand er getrokken was en deze stond op 107.06 meter. Hierna was het de beurt aan Fox uit Denemarken. Dat dit team er ook heel wat voor over heeft, bleek s middags al wel, toen we even een babbeltje maakten. Ze waren maar liefst, 27 uur !!!!! onderweg geweest. Dit deed niks af aan hun prestatie, ook zij haalden een full-pull en de wielen spinden uit rond de 111 meter. Dan was het onze beurt. Gezien de vorige runs, konden we natuurlijk niet achterblijven. Theo voelde even naar grip bij de start, maar ging vlot vol op het gas. De tactiek voor deze baan, hadden we van te voren bepaald. Starten iets links van het midden, dan ervoor zorgen dat we rond de 50 a 60 meter aan de rechterkant zaten, omdat de baan daar links iets minder is en dan langs de lijn naar achter. Zo gebeurde het dan ook, met de voorwieltjes iets van de grond, ontwikkelde The Judge een snelheid, zoals we die nog nooit hadden gezien. Ze bleef maar gaan, ver voorbij de full-pull lijn trok de trekker nog iets naar rechts, waardoor Theo het wel welletjes vond om niet van de baan te schieten. Zo stonden we stil op ruim 117 meter. Dit beloofde wat voor de finale.
Dan was het tijd voor Knightmare, een trekker gebouwd eind jaren 70, begin jaren 80. Uitgerust met 5 ongeblazen V8 motoren. Natuurlijk kwam men power tekort, maar wat een leuk en enthousiast team. De eigenaar is inmiddels 72 jaar, de trekker heeft een aantal jaren ongebruikt in de werkplaats gestaan maar is er nu dan toch weer uitgehaald. Men is zelfs van plan met iets nieuws aan de start te verschijnen omdat men weer helemaal de smaak te pakken heeft gekregen. De run was goed en eindigde op 69.03 meter. Hierna was het de beurt aan Popeye. Ook hier een mooie run, die ook een full-pull tot gevolg had.
Dan mocht de thuisrijder voor de sleepwagen verschijnen. Brian Armistad, met de Desperate Dan. De run werd begonnen en al vrij snel na de start bleek er een probleem te zijn met 1 van de achterste motoren. De ontsteking viel af en toe uit en ging dan weer aan. Er werd net een full-pull gehaald en de afstand was 100.05 meter. Als laatste trad Black Gold aan. Deze 2.5 tons trekker, kende een goede start, maar kwam toch ook vermogen tekort op deze zware baan. De afstand was 51.84 meter. Vijf tractoren in de finale dus.

Om de motoren allemaal wat te kunnen laten afkoelen, was er in overleg bepaald, dat de 8.5 tons Trucks eerst hun wedstrijd zouden uitvechten en daarna de finale van de 3.5 tons klasse.

Snoopy trad aan en kwam in deze finale tot een afstand van 92.35 meter. Dan Fox, de Puller 2000 banden, bleven spinnen en brachten de trekker tot een afstand van 101.54 meter. De spanning was voelbaar, konden we weer zon mooie run laten zien en kwamen we dan de Fox voorbij? Net nadat Theo het gas vol door duwde, ontstonden er vreemde hoge vlammen op de linkermotor en Theo besloot dan ook het gas dicht te doen. We stonden stil op 34.44 meter. Toen we terug gesleept werden naar het rennerskwartier, bleek er door een te scherp bochtje ook nog een voorband lek. Hierdoor veroorzaakten we een file op de afsleep baan. John, reed een afstand van 97.18 meter in een prachtige stijl. Als laatste Desperate Dan en wederom een protesterende motor, zij kwamen tot 90.89 meter.

Balen natuurlijk, dat we niet konden laten zien, waartoe we in staat waren. Maar toch was het een mooie show geweest. Ondertussen was het al donker geworden en konden we weinig meer aan de trekker doen, om te controleren wat de oorzaak was van de vreemd lopende linker motor. Wel hebben we het door ons gemaakte filmpje van de 2e run een aantal malen bekeken, om hier lering uit te trekken. We vermoedden een probleem met de ontsteking of met de aanvoer van de inlaatlucht.

Er waren meerdere feestjes deze avond in het rennerskwartier. Bij dn Aerdvruter natuurlijk vanwege de dagwinst, en bij de Zeinstra truck, vanwege de overwinning in de Eurocup. Wij hadden een feestje samen met het team van Desperate Dan. Uiteindelijk gingen de laatsten tegen de morgen naar bed. Na een zeer korte nacht, genoten we van een door Helmer gemaakt Engels ontbijt. Met verse koffie erbij werden we weer helemaal wakker en trokken we naar de schuur waar we de trekker binnen hadden staan. Eerst het voorwiel verwisselen en daarna werden we door onze persoonlijke afsleep trekker, bestuurd door Harry, naar de bus gesleept.
Er werden enkele bougies gewisseld en alle controles werden uitgevoerd. We konden nog niks raars vinden. We besloten de linkermotor te starten en al snel bleek dat deze niet goed liep. Hierop besloten we terug maar de schuur te gaan en de ontstekingen te demonteren.
Onder de ontstekingen zit een verzamelbakje van aluminium, waarin een aantal tandwielen en een tandriempje zitten. Dit verzamelbakje hebben we afgelopen winter gemaakt, toen we de MSD ontstekingen monteerden. Vanuit de motor, wordt er een as aangedreven, die middels het getande riempje twee andere tandwielen aandrijft waarop de MSDs zijn gemonteerd. Nadat we dit uit elkaar hadden gehaald, vonden we het euvel. Het getande riempje was op twee plaatsen gescheurd en daardoor opgerekt. Hierdoor was de ontsteking verlopen en dit verklaarde de hoge vlammen op de linker motor.
Nu hadden we heel veel reserveonderdelen meegenomen naar Engeland; planetairen, een reserve kroon- en pignonwiel, voorwielen, couplers, tandwielen, maar geen reserve riempje. Die lagen nog mooi in de onderdelenkast op het Kampereiland. Direct werd er door diverse teams een zoektocht gestart. Er werden diverse leveranciers gebeld, de speaker werd op de hoogte gebracht en telkens als we net weer ergens nul op het rekest hadden gekregen, bood zich een eventuele nieuwe mogelijkheid aan.

Toen met Brian naar zijn huis gereden. Hier liggen zeer veel onderdelen, want hij heeft een mechanisatiebedrijf en meende zich te herinneren nog ergens iets dergelijks te hebben liggen. Onderweg in de auto gaf hij mij nog even het gevoel weer thuis te zijn want als geintje ging hij regelmatig aan de rechterkant (mijns inziens de enige juiste) van de weg rijden.
Gelukkig wist hij zelf heel goed de weg in zijn magazijn, want als buitenstaander zou je echt niet weten waar je zou moeten beginnen met zoeken. Helaas was ik in de stress mijn foto toestel vergeten mee te nemen, maar in de twee magazijn loodsen, liggen zoveel onderdelen en oud onderdelen dat je er met gemak, tien vrachtwagens mee kunt vullen. We vonden wel de door Brian bedachte riempjes, de lengte leek ook nog aardig te kloppen, maar de vertanding wat te grof. Dan maar weer terug naar de baan, in de hoop dat daar iemand inmiddels een leverancier had gevonden. De tijd begon inmiddels te dringen, want als we al een riempje hadden moest er nog veel gebeuren.
De verzamelbak en aandrijflijn demonteren, het nieuwe riempje monteren de ontstekingen weer monteren en dan de ontsteking afstellen. Een klusje van toch snel twee uur werk en we hadden nog maar een uurtje of drie tot de volgende sessie weer begon. Uiteindelijk werd er terug gebeld door een bedrijf wat er waarschijnlijk een had liggen. Een anderhalf uur rijden om er te komen, dan nog weer terug en monteren. We kwamen hierdoor tijd tekort en konden dus helaas de trekker niet op tijd klaar hebben.
Hierop besloten we de trekker maar weer terug te zetten in het rennerskwartier. Het was namelijk bijna pauze en dan gaat het rennerskwartier, wat tijdens de wedstrijd is afgesloten voor het publiek, wel open.
De baan is dan ook helemaal leeg en in het rennerskwartier stond het zwart van de mensen, met allerhande vragen.
Opvallend was dat de Engelsen zo beleefd zijn. Posters worden bijvoorbeeld niet weg gegraaid, maar men vraagt of ze er 1tje mogen. Even later kwamen er nog weer veel terug die graag een handtekening van een van de teamleden erop wilden hebben. Heel leuk om dit zo eens mee te maken.
Wanneer de pauze dan ten einde is, wordt er door de speaker vriendelijk verzocht of iedereen weer naar de baan wil komen. Iedereen is dan ook zo weer op zijn plek.

Aan het einde van de wedstrijd, hebben we evenals op de zaterdag nog een demonstratie melkbus schieten gedaan. Vrijwilligers van onder andere Rattle and Hum en het Snoopy team, namen plaats op de melkbussen. Leuk om deze reacties te zien. Het carbid wat we over hadden is in Engeland gebleven. De leden van het Snoopy team, wilden graag thuis ook nog eens die crazy Hollanders nadoen en na een korte cursus carbid schieten, haalden ze hun knal-diploma.

Een filmpje van onze kwalificatie run en van het carbid schieten, staan inmiddels in onze film galerij. De vele fotos van het weekend, komen in een picasa album. Hier is de link.

Inmiddels is het donderdag en zijn we redelijk bijgekomen van een geweldig leuk weekend. We hebben de uitnodiging voor volgend jaar ook al weer op zak en hebben de toezegging gedaan graag weer te zullen komen.
Hierbij willen we nogmaals de organisatie en het Desperate Dan team bedanken voor het schitterende weekend.

Tot slot nog een uitleg over onze niet deelname aan het EK voor komend weekend. In principe mochten er 5 deelnemers uit de 3.5 tons klasse naar het EK. Omdat Seaside zich had terug getrokken heeft men Super Kasper gevraagd. In de week voor Engeland, werden wij gebeld met de vraag of wij als zesde in de stand naar Zweden wilden. Aangezien de reis naar Engeland al sinds afgelopen Mei vast stond, wilden en konden we dit niet afzeggen. Daar de thuiskomst pas dinsdag was en we bij deelname, uiterlijk vrijdagmiddag al weer moesten vertrekken, bleef er gewoonweg te weinig tijd over voor onderhoud en de verschillende thuis situaties. Hierom hebben we besloten af te moeten zeggen voor het EK. Hierna zijn de andere teams op volgorde van de stand in het NK gevraagd en uiteindelijk kam men voor de 3.5 tons klasse uit bij Simply, die toch ook al de 4.5 ton zou rijden.
Ook langs deze weg, wensen we alle deelnemers een mooi EK en veel succes toe.

Laat wat van je horen Reactie toevoegen

Comments

  • Toegelaten HTML-tags: <a> <em> <strong> <ul> <ol> <li> <dl> <dt> <dd> <p> <br> <i> <u>
  • Regels en alinea's worden automatisch gesplitst.

Plain text

  • Geen HTML toegestaan.
  • E-mail- en internetadressen worden automatisch aanklikbaar.
  • Regels en alinea's worden automatisch gesplitst.